Bir Diyetisyenin Zayıflama Hikayesi

Yıl 1998… Üniversite son sınıfta, okulun son dönemindeydim. Okul bitiyordu ve hala hayatta ne yapmak istediğimi bilmiyordum. Hala kilolarımla savaş veriyordum. Hayatta hiçbir şey kilom kadar önem taşımıyordu. Ah keşke bir zayıflayabilseydim!

Zihnim “Finans okudum, acaba finans alanında mı bir şeyler yapsam, Yoksa başka bir alan üzerine yüksek lisans mı yapsam? Ama ondan önce gidip kendimi bir merkeze kapatıp kilo mu versem?” sorularıyla meşgulken, birden çok fena üşüttüm. Sanırım zihinsel yorgunluk benim hasta olmama sebep oldu.

Okulun hastanesine gittiğimde, oradaki hemşire 80 kiloluk Didem’e “Neden kilo vermiyorsun?” diye sormaz mı! Sanki biz de keyfimizden şişko şişko etrafta dolanıyorduk. “Çok istiyorum ama bir türlü veremiyorum” dedim. Bunun üzerine hemşire “Neden okulun ücretsiz beslenme uzmanından faydalanmıyorsun?” diye sordu.

Eh, İstanbul’da yazları denemediğim diyetisyen kalmamıştı, bunu da denesem ne olur diye düşündüm. Hemen randevu aldım ve gittim.

Oradaki beslenme uzmanı iki saate yakın benimle konuştu. Hayatımı, geçmişimi, yemekle olan bağımı iyice sorguladı. O kadar ilgilendi ki benimle, inanamadım. Hemen eve gittiğimde o sırada beni ziyaret etmekte olan anneme ve iki ablama kadını anlattım. Süheyla Abla’m “Didem beslenme okusan ne iyi olur, değil mi?” dedi. Bir soru, evet bir soru hayatımın tüm döngüsünü değiştirdi. Kendi kendime, “Evet, beslenme okursam o zaman zayıf olabilirim” diye düşündüm. Ve okulda gittiğim beslenme uzmanı kadar iyi olmak istedim.

Beslenme uzmanına ikinci görüşmeden sonra gitmemeye karar verdim. Neden mi? Yapamadım. Anlaşılan hala kafamda bir şeyleri bitirememiştim. İstemedim gitmek. Ama kadın beni defalarca aradı ve telesekretere mesaj bıraktı: “Didem, hiç önemli değil, kilo vermediysen, hatta aldıysan bile gel, ben sana yardım etmek istiyorum.”

Kadının bu davranışı beni o kadar etkiledi ki… “İnşallah ileride ben de onun gibi olurum” diye düşündüm. Düşündüm ama yine de tekrar görüşmeye gitmedim.

Okulun son döneminde “beslenmeye giriş” dersine yazıldım. Derste öğrendiğim her şey aklımda kalsın istiyordum. Yavaş yavaş öğrendiklerimi uygulamaya da koyuldum. Sabahları bir dilim kepekli ekmeğin üstüne ya nutella ya da doğal fıstık ezmesi sürüyordum. O gün canımın ne çektiğine bağlıydı. Öğlenleri sandviç yiyordum. Akşamları da o sıralarda çok zayıf olan erkek arkadaşımla canımız ne çekerse onu yemeye gidiyorduk.

Hayatımda ilk defa üç öğün düzenli yemeye başlayıp abur cuburu kestim. O sene fark etmeden ama çok içtenlikle söylüyorum, fark etmeden 28 kilo verdim. Hem de hiç tartıya çıkmadan.

Kilom bir sene boyunca gayet iyi gidiyordu. Ta ki tekrar tartıya çıkıp 52 kilo olduğumu görene kadar… Tartıda 52 kiloyu görünce içimde birden 49 kilo olma isteği uyandı. Ama nasıl bir istek anlatamam size. Ve ben 49 olmak isterken tekrar 70’li rakamlara kadar yükseldim. Birden “Rejim yapmam gerek, az yemem gerek” komutu beynime gidince içimde kendimi önleyemediğim bir açlık duygusu uyandı.

Bir senedir düşünmediğim, aklıma bile gelmeyen abur cubur, çikolata türü tatlılar gözümün önünde uçuşmaya başladı. Tekrar çikolata krizlerim başladı. Çikolata yedikçe daha çok yemek istedim. Yedikçe yedim, yedikçe yedim. Yedikçe moralim bozuldu, kilo aldım. Kilo aldıkça daha da moralim bozuldu ve daha çok yedim. Daha çok yedikçe kendimden daha çok nefret ettim ve kendimi uyumaya verdim. İnanılmaz bir kısır döngünün içine girdim.

Bu dönemde kendim için yapmış olduğum en güzel şey New York’ta klinik beslenme okurken pilates derslerine yazılmam oldu. 24 saat öncesinden dersimi iptal etmezsem dersim yanıyordu. Onun için kendimi fil gibi de hissetsem kalkıp dersime gidiyordum. Eh o kadar para vermiştik ya...

Esasında ne ilginç bir psikolojidir... Zamanında bir sürü spor salonuna üye olup gitmemiştim ve tüm bir seneyi yakmıştım. Ama orada mantık şöyleydi: Bugün gitmesem de yarın gidebilirim. Esasında bugün için de param yanıyordu ama bakış açım öyle değildi. Ama pilates dersine gitmediğimde dersim yanıp param cebimden bir anda gitmiş gibi oluyordu. Başta ödemiş olduğum para motivasyon olurken zamanla o kadar çok sevdim ki derslerimi ve hocamı, haftada üç derse gitmeye başladım.

Eğer bugün 150 kilo olarak etrafta dolanmıyorsam bunun en büyük etkenlerinden birisi pilates derslerime aksatmadan gitmiş olmamdır. Esasında pilates beni zayıflatmadı ama spor yapıyor olmak bana iyi hissettirdiğinden en azından tekrar 80 kilolara kadar kendimi koyvermemi engelledi.

Kilo maceram o kadar uzun soluklu bir yolculuk ki bu yazdığım sadece ufacık bir parçası… İnşallah başka yazılarımda farklı anılarımı paylaşmak dileğiyle...

Her şey sizin elinizde… Yeter ki ulaşmak istediğiniz hedefe gönül koyun.

Alıntıdır.